Na de 6000 komt de 7000. Khan Tengri leek me de gepaste uitdaging. Bovendien had ik wel zin om Kirgizië te ontdekken. Gelukkig dachten Geert en Ludo daar ook zo over.
--- Artikel uit 'De Natuurvriend' - oktober 2016 --- Dries Everaerts ---
Alles chill op Khan Tengri
Bij zonsondergang ontvlamt de top van de Khan Tengri in een dieprode kleur, de gloed van een vuur aangelegd door de berggeesten, aldus de volkeren van het Tiensangebergte. De berg op de grens van Kazachstan en Kirgizië spreekt al eeuwen tot de verbeelding. Niels Jespers waagde zich vorig jaar aan de beklimming van dit natuurwonder.
Hoe en wanneer is de Khan Tengri in jouw leven gekomen?
Het is allemaal begonnen met een vriend die het had over de Sneeuwpanteronderscheiding, een onderscheiding die werd toegekend aan alpinisten die de 5 hoogste bergen op het grondgebied van de Sovjet-Unie hadden beklommen, waaronder de Khan Tengri.
Men noemt hem wel eens de mooiste berg ter wereld. Akkoord?
Ik vind hem prachtig. Hij wordt vaak in 1 adem genoemd met de Ama Dablam in Nepal en de Matterhorn in Zwitserland. Het is dan ook een zeer mooie piramide met 4 perfecte graden. Dat was zeker een reden om hem te beklimmen, maar ik wilde me ook eens wagen aan een hogere beklimming in expeditiestijl.
De Khan Tengri heeft een rist imponerende bijnamen: Koning Hemel, Prins der Geesten… Is hij echt zo imposant?
Toch wel. Op de route die wij genomen hebben, kan je hem altijd zien liggen als het niet bewolkt is. Je ziet van begin tot einde die top voor je en dat is zeker indrukwekkend. Khan is een woord dat in veel talen in Azië terugkomt en het betekent altijd min of meer hetzelfde: heerser of koning.
Je wilde liever niet alleen klimmen. Komt dat door de politieke situatie in Kirgizië die niet altijd even stabiel is?
Nee, onder het mom van “happiness is only real when shared” wilde ik liever niet alleen de berg op. Ik ben het gewend om samen met anderen te klimmen. Trouwens, Kirgizië is een superchill land. Het klinkt misschien exotisch, en dat is het op bepaalde vlakken ook wel, maar je kan daar echt doen en laten wat je wilt. Je moet je wel behelpen wat de taal betreft: ze spreken er weinig Engels. Gelukkig spreek ik een klein woordje Russisch. Ik heb die taal in avondschool geleerd nadat ik een paar jaar geleden ontdekt heb dat ze van Oost-Duitsland tot in China vaak Russisch als tweede taal hebben.
Heli down!
Hoe was je voorbereiding?
Het begint met klimmakkers zoeken, wat geen evidentie is. Via een oproep bij De Natuurvrienden heb ik dan op de valreep Ludo De Ceulaer en Geert De Kort gevonden. Ter voorbereiding heb ik enkele specifieke materialen aangeschaft: een extra warme slaapzak, dikke donsjas, een jumar (de stijgklem waaraan je je veilig naar boven trekt, nvdr) om op de vaste touwen te gebruiken, schoenen die toch net iets zwaarder en warmer zijn.
Ik heb ook mijn oor te luisteren gelegd bij mensen die al ervaring hadden met klimmen op die hoogte. Ze vertelden me wat je onderweg allemaal kan tegenkomen en dat je dankzij de vaste touwen eventueel ook alleen verder kan. Dit was een volledig nieuw gegeven voor mij.
En wat heb je gedaan om fysiek fit te zijn?
Klimspecifieke voorbereiding was niet noodzakelijk, maar cardiotraining wordt wel aangeraden. Lopen zou de beste voorbereiding zijn, maarsinds mijn meniscus werd verwijderd, kan ik echter niet meer intensief lopen. Daarom heb ik lopen afgewisseld met zwemmen en fietsen.
Wanneer zijn jullie er dan aan begonnen?
Eind juli tot eind augustus van vorig jaar. Uiteindelijk hebben we 16 dagen nodig gehad. Eerst word je met een helikopter, een superoude bak van het Kirgizisch leger, naar het basiskamp gevlogen, wat al een avontuur op zich is. Vorig jaar is er nog 1 neergestort. Dat gebeurde bij Kamp 2 tijdens het optrekken. Hij is gekanteld en van de berg gerold, gelukkig zonder dodelijke slachtoffers. De helikopter is blijven liggen, ingesneeuwd en opgeslokt door de gletsjer. Dit jaar zag je er al niks meer van. Ooit zal die wel eens terug bovenkomen.
Welke route hebben jullie genomen?
Er zijn 2 normale routes. Op het laatste stuk komen de zuidelijke en de noordelijke route samen op de westgraad die naar de top leidt. We hebben gekozen voor de noordelijke aanloop omdat die veiliger is. Op de zuidelijke route zijn er een paar zware lawines geweest met verschillende doden als gevolg. Op onze route is er zo goed als geen lawinegevaar. Die kant is ook iets technischer en steiler, wat toch wat variatie in de beklimming brengt.
Lachend naar de top
Volgens Sofie Lenaerts, die op dat moment de Khan Tengri solo beklom, ging jij breed glimlachend naar de top. Heb je moeilijke momenten gekend?
Ik moet toegeven dat ik wel in vorm was. Het ging goed dankzij de voorbereiding. We hadden er al een weekje acclimatiseren in de Alpen opzitten toen we vertrokken. Vooral het mentale aspect is het moeilijkste voor mij. Je moet veel en lang wachten. In Kamp 2 hebben we 2 dagen in de tent gelegen. Wat doe je dan de hele tijd? Beetje koken, slapen, af en toe eens naar buiten om met de andere klimmers een praatje te maken. Dan moet je je best doen om je motivatie vast te houden. Het uitvallen van Geert was ook een moeilijk moment.
Wat is er gebeurd?
Tijdens de eerste klimdag brachten we materiaal naar Kamp 1 en tijdens de afdaling was er een kleine lawine. Niks levensbedreigend, maar Geert zat met zijn gordel vastgeklikt in een relais (vast punt, nvdr) om een rappel (afdaling aan touw, nvdr) te starten. Hij kon dus niet opzij springen toen de sneeuw zijn lichaam opzij heeft geduwd. Daarbij brak hij zijn enkel. Heel spijtig na een half jaar voorbereiding. Geert bleef echter positief en is nog zelf naar beneden gestapt. Hij wou doorgaan, maar de zwelling werd steeds erger, en daarmee kwam ook het besef dat het voorbij was voor hem.
Hoe is de rest van beklimming verlopen?
Goed, we zaten op hetzelfde klimritme als een groep Italianen en we hebben met hen gelijkaardige etappes gedaan. Zij hadden om de drie dagen zeer nauwkeurige updates voor het weerbericht. Dat was de sleutel tot succes. We mikten op 1 goede weerdag om de top te beklimmen.
Hoe is het om dan op de top te staan?
Redelijk emotioneel. Ik had daar een jaar naar uitgekeken, elke keer weer hindernissen en onzekerheden moeten overwinnen, en dan sta je daar eindelijk. Ik was supercontent en ontroerd. Ik heb daar met tranen in mijn ogen gestaan. Ik was helemaal alleen toen ik boven kwam. Het was supergoed weer: weinig wind en goede zichtbaarheid. Ik heb mijn ogen de kost kunnen geven.
Geen angst, gewoon doen
Wat zie je dan?
Het is zot dat het allemaal zo groot is. In de Alpen kan je wel berg na berg zien, maar op de Khan Tengri zie je kilometers ver diepe valleien waar mensen wonen met daarachter nog eens allemaal witte toppen. En ook de omvang van die gletsjers! Het is gewoon een andere dimensie.
Hoe verliep de afdaling?
Zonder problemen. Het klimseizoen op Khan Tengri is heel kort, het gaat maar van 15 juli tot 20 augustus. We zaten bij de laatste lichting. Op 16 augustus stond ik op de top, Ludo een dag later. We waren de laatsten op de berg, op een Deen na. We hadden ons voorgenomen om onze tijd te nemen tijdens het afdalen om ongevallen te vermijden. De helikopter moest maar wachten.
Met welke organisatie hebben jullie geklommen?
Ak-Sai Travel uit Kirgizië, zeker een aanrader. Ze hebben ter plekke onder meer het hotel en vervoer geregeld en dat was allemaal prima in orde. Ze regelden de helikopter, gaven ondersteuning in het basiskamp, maar hoger op de berg konden we ons plan trekken. Het was dus geen kant-en-klare expeditie.
Heb je nog tips voor mensen die zich ook aan Koning Hemel willen wagen?
Gewoon gaan! Op voorhand lijkt alles onduidelijk, maar uiteindelijk komt het allemaal op zijn pootjes terecht. En zeker in een land als Kirgizië. Als je je plan kan trekken, komt alles wel goed. Zet de angst opzij en doe het gewoon. Kirgiezen zijn trouwens een heel correct volk. Ze vragen altijd een faire prijs en zijn superschappelijk.
Dries Everaerts
Alles chill op Khan Tengri
Bij zonsondergang ontvlamt de top van de Khan Tengri in een dieprode kleur, de gloed van een vuur aangelegd door de berggeesten, aldus de volkeren van het Tiensangebergte. De berg op de grens van Kazachstan en Kirgizië spreekt al eeuwen tot de verbeelding. Niels Jespers waagde zich vorig jaar aan de beklimming van dit natuurwonder.
Hoe en wanneer is de Khan Tengri in jouw leven gekomen?
Het is allemaal begonnen met een vriend die het had over de Sneeuwpanteronderscheiding, een onderscheiding die werd toegekend aan alpinisten die de 5 hoogste bergen op het grondgebied van de Sovjet-Unie hadden beklommen, waaronder de Khan Tengri.
Men noemt hem wel eens de mooiste berg ter wereld. Akkoord?
Ik vind hem prachtig. Hij wordt vaak in 1 adem genoemd met de Ama Dablam in Nepal en de Matterhorn in Zwitserland. Het is dan ook een zeer mooie piramide met 4 perfecte graden. Dat was zeker een reden om hem te beklimmen, maar ik wilde me ook eens wagen aan een hogere beklimming in expeditiestijl.
De Khan Tengri heeft een rist imponerende bijnamen: Koning Hemel, Prins der Geesten… Is hij echt zo imposant?
Toch wel. Op de route die wij genomen hebben, kan je hem altijd zien liggen als het niet bewolkt is. Je ziet van begin tot einde die top voor je en dat is zeker indrukwekkend. Khan is een woord dat in veel talen in Azië terugkomt en het betekent altijd min of meer hetzelfde: heerser of koning.
Je wilde liever niet alleen klimmen. Komt dat door de politieke situatie in Kirgizië die niet altijd even stabiel is?
Nee, onder het mom van “happiness is only real when shared” wilde ik liever niet alleen de berg op. Ik ben het gewend om samen met anderen te klimmen. Trouwens, Kirgizië is een superchill land. Het klinkt misschien exotisch, en dat is het op bepaalde vlakken ook wel, maar je kan daar echt doen en laten wat je wilt. Je moet je wel behelpen wat de taal betreft: ze spreken er weinig Engels. Gelukkig spreek ik een klein woordje Russisch. Ik heb die taal in avondschool geleerd nadat ik een paar jaar geleden ontdekt heb dat ze van Oost-Duitsland tot in China vaak Russisch als tweede taal hebben.
Heli down!
Hoe was je voorbereiding?
Het begint met klimmakkers zoeken, wat geen evidentie is. Via een oproep bij De Natuurvrienden heb ik dan op de valreep Ludo De Ceulaer en Geert De Kort gevonden. Ter voorbereiding heb ik enkele specifieke materialen aangeschaft: een extra warme slaapzak, dikke donsjas, een jumar (de stijgklem waaraan je je veilig naar boven trekt, nvdr) om op de vaste touwen te gebruiken, schoenen die toch net iets zwaarder en warmer zijn.
Ik heb ook mijn oor te luisteren gelegd bij mensen die al ervaring hadden met klimmen op die hoogte. Ze vertelden me wat je onderweg allemaal kan tegenkomen en dat je dankzij de vaste touwen eventueel ook alleen verder kan. Dit was een volledig nieuw gegeven voor mij.
En wat heb je gedaan om fysiek fit te zijn?
Klimspecifieke voorbereiding was niet noodzakelijk, maar cardiotraining wordt wel aangeraden. Lopen zou de beste voorbereiding zijn, maarsinds mijn meniscus werd verwijderd, kan ik echter niet meer intensief lopen. Daarom heb ik lopen afgewisseld met zwemmen en fietsen.
Wanneer zijn jullie er dan aan begonnen?
Eind juli tot eind augustus van vorig jaar. Uiteindelijk hebben we 16 dagen nodig gehad. Eerst word je met een helikopter, een superoude bak van het Kirgizisch leger, naar het basiskamp gevlogen, wat al een avontuur op zich is. Vorig jaar is er nog 1 neergestort. Dat gebeurde bij Kamp 2 tijdens het optrekken. Hij is gekanteld en van de berg gerold, gelukkig zonder dodelijke slachtoffers. De helikopter is blijven liggen, ingesneeuwd en opgeslokt door de gletsjer. Dit jaar zag je er al niks meer van. Ooit zal die wel eens terug bovenkomen.
Welke route hebben jullie genomen?
Er zijn 2 normale routes. Op het laatste stuk komen de zuidelijke en de noordelijke route samen op de westgraad die naar de top leidt. We hebben gekozen voor de noordelijke aanloop omdat die veiliger is. Op de zuidelijke route zijn er een paar zware lawines geweest met verschillende doden als gevolg. Op onze route is er zo goed als geen lawinegevaar. Die kant is ook iets technischer en steiler, wat toch wat variatie in de beklimming brengt.
Lachend naar de top
Volgens Sofie Lenaerts, die op dat moment de Khan Tengri solo beklom, ging jij breed glimlachend naar de top. Heb je moeilijke momenten gekend?
Ik moet toegeven dat ik wel in vorm was. Het ging goed dankzij de voorbereiding. We hadden er al een weekje acclimatiseren in de Alpen opzitten toen we vertrokken. Vooral het mentale aspect is het moeilijkste voor mij. Je moet veel en lang wachten. In Kamp 2 hebben we 2 dagen in de tent gelegen. Wat doe je dan de hele tijd? Beetje koken, slapen, af en toe eens naar buiten om met de andere klimmers een praatje te maken. Dan moet je je best doen om je motivatie vast te houden. Het uitvallen van Geert was ook een moeilijk moment.
Wat is er gebeurd?
Tijdens de eerste klimdag brachten we materiaal naar Kamp 1 en tijdens de afdaling was er een kleine lawine. Niks levensbedreigend, maar Geert zat met zijn gordel vastgeklikt in een relais (vast punt, nvdr) om een rappel (afdaling aan touw, nvdr) te starten. Hij kon dus niet opzij springen toen de sneeuw zijn lichaam opzij heeft geduwd. Daarbij brak hij zijn enkel. Heel spijtig na een half jaar voorbereiding. Geert bleef echter positief en is nog zelf naar beneden gestapt. Hij wou doorgaan, maar de zwelling werd steeds erger, en daarmee kwam ook het besef dat het voorbij was voor hem.
Hoe is de rest van beklimming verlopen?
Goed, we zaten op hetzelfde klimritme als een groep Italianen en we hebben met hen gelijkaardige etappes gedaan. Zij hadden om de drie dagen zeer nauwkeurige updates voor het weerbericht. Dat was de sleutel tot succes. We mikten op 1 goede weerdag om de top te beklimmen.
Hoe is het om dan op de top te staan?
Redelijk emotioneel. Ik had daar een jaar naar uitgekeken, elke keer weer hindernissen en onzekerheden moeten overwinnen, en dan sta je daar eindelijk. Ik was supercontent en ontroerd. Ik heb daar met tranen in mijn ogen gestaan. Ik was helemaal alleen toen ik boven kwam. Het was supergoed weer: weinig wind en goede zichtbaarheid. Ik heb mijn ogen de kost kunnen geven.
Geen angst, gewoon doen
Wat zie je dan?
Het is zot dat het allemaal zo groot is. In de Alpen kan je wel berg na berg zien, maar op de Khan Tengri zie je kilometers ver diepe valleien waar mensen wonen met daarachter nog eens allemaal witte toppen. En ook de omvang van die gletsjers! Het is gewoon een andere dimensie.
Hoe verliep de afdaling?
Zonder problemen. Het klimseizoen op Khan Tengri is heel kort, het gaat maar van 15 juli tot 20 augustus. We zaten bij de laatste lichting. Op 16 augustus stond ik op de top, Ludo een dag later. We waren de laatsten op de berg, op een Deen na. We hadden ons voorgenomen om onze tijd te nemen tijdens het afdalen om ongevallen te vermijden. De helikopter moest maar wachten.
Met welke organisatie hebben jullie geklommen?
Ak-Sai Travel uit Kirgizië, zeker een aanrader. Ze hebben ter plekke onder meer het hotel en vervoer geregeld en dat was allemaal prima in orde. Ze regelden de helikopter, gaven ondersteuning in het basiskamp, maar hoger op de berg konden we ons plan trekken. Het was dus geen kant-en-klare expeditie.
Heb je nog tips voor mensen die zich ook aan Koning Hemel willen wagen?
Gewoon gaan! Op voorhand lijkt alles onduidelijk, maar uiteindelijk komt het allemaal op zijn pootjes terecht. En zeker in een land als Kirgizië. Als je je plan kan trekken, komt alles wel goed. Zet de angst opzij en doe het gewoon. Kirgiezen zijn trouwens een heel correct volk. Ze vragen altijd een faire prijs en zijn superschappelijk.
Dries Everaerts