De weg naar K2 (8611 m)
www.nielsjespers.be
Ik begon met klimmen in de Alpen, ik zocht mijn weg, en telkens een nieuwe uitdaging. Ik werd groter, en de bergen groeiden mee. Ik trok erop uit. Na mijn studies, ging ik niet toevallig op de Boliviaanse Altiplano tussen de 6000-ders wonen, waarvan ik er enkele heb kunnen beklimmen. En dan komt de 7000 in zicht, daarna de 8000. Nu ook dat gelukt is, kan ik me eindelijk inbeelden deze ultieme droom te verwezenlijken. Een meerjarenplan heeft daar nooit achter gezeten. Ik heb voor mezelf telkens nieuwe uitdagingen gevonden die me genoeg schrik inboezemden, om uit mijn comfortzone getrokken te worden. Maar nu ik er zo op terugkijk is wel heel mijn leven een lange tocht geweest richting deze berg der bergen, richting K2. Ik ben steeds op zoek naar eenvoud. Dat vind ik in de bergen. Maar expedities brengen heel wat gedoe met zich mee: dragers, sherpa’s, vaste touwen… Hierin heb ik voor mezelf een compromis gevonden: ik klim zonder extra zuurstof, zodat ik boven basiskamp geen ondersteuning van sherpa’s nodig heb. Ik breng zelf mijn tenten en eten naar boven. De vaste touwen (expeditiestijl) gebruik ik wel voor de veiligheid en help ik naar boven dragen. Ik breng al mijn materiaal en afval terug naar beneden, en tijdens de acclimatisatie breng ik ook oude touwen en ander afval naar beneden ter compensatie van mijn gebruik van de nieuwe touwen. Op Nanga Parbat (8126 m) heb ik gemerkt dat ik me goed voel bij deze manier van klimmen. K2 is nog eens 500 m hoger en een stuk steiler dan Nanga Parbat. De meeste klimmers gebruiken op die hoogte wel extra zuurstof. Ik wil graag de top bereiken, maar enkel als dat kan op mijn manier, dus zonder extra zuurstof en met minimale impact op de berg. Mocht dit lukken is dat een primeur voor een Belg, en een zeldzaamheid wereldwijd. |