Ik ben weer begonnen met trappenlopen. De ene keer op tempo zonder rugzak, de andere keer iets rustiger met 23 kg op mijn rug. Dat doe ik naar goede gewoonte in een hoog gebouw in Antwerpen. Je hebt daar 20 verdiepingen, dus 60 hoogtemeters. Een goeie training omvat zo’n 1200 à 1500 meter in 2 à 3 uur. Het gebouw is blijkbaar voorbehouden voor 65-plussers. Dat bleek vorig jaar een tijds-efficiënte manier van trainen en dat wilde ik dit jaar hervatten. Maar dat was zonder de buurvrouw van de 20e verdieping gerekend. Evelyn zag het licht in de trappenhal steeds aanspringen, en ze hoorde de liftdeur telkens ik naar beneden ging. Ze ging op onderzoek en ze was op haar hoede, want de trappenhal wordt ook vaak gebruikt door onbekenden met minder goede bedoelingen (daklozen, druggebruikers). Onze eerste kennismaking was dus niet zo positief (‘Besef jij wel dat dit niet mag?’, ‘Jij mag hier helemaal niet zijn!’). Na een kort gesprek waarin we slechts in herhaling vielen in elk zijn eigen standpunten, ben ik maar vertrokken. Toen ik vrienden vertelde over deze teleurstelling en mijn hernieuwe zoektocht naar goede trainingsmogelijkheden, waren ze unaniem: Evelyn moet een vriendin worden. Dus bereide ik een charme offensief voor: het artikeltje uit FarOut om uit te leggen dat ik het wel serieus meende, een fimpje van vorig jaar én… een mattetaartje en 3 soesjes van de markt. Toen ik terug kwam aankloppen leek het alsof het gesprek van de week ervoor gewoon doorliep. De kentering kwam pas toen ik de spullen uit mijn rugzak wilde halen, en daarbij ineens werd binnengevraagd. De dooi was ingezet! Een kwartiertje later hadden we afgesproken dat ik voortaan bij haar mocht aanbellen, en dat ze de deur voor mij zou openen. We waren tenslotte geen onbekenden meer voor elkaar.

​Een project als deze kan ik niet alleen realiseren. Na 33 jaren in het leven ken ik mezelf al een beetje. Wat ik wel kan, en ook wat ik niet kan. Je moet niet alles zelf kunnen als je maar vrienden en partners vindt die complementair zijn. En dat is Griet.
Ik kende Griet al langer via de Bergstijgers. En toen we samen een klimschool zijn gestart in Bolivia, was ze een eerste keer mijn coach. Zij heeft een talent om mensen samen te brengen richting een gemeenschappelijk doel. Ze ziet en creëert mogelijkheden, ze kan inspelen op de noden van potentiële partners, en ze wil steeds net dat ietsje extra doen om tot een mooi resultaat te komen. Ze maakt haarscherpe analyses om daarmee stategische keuzes te maken. Daarbij vertrekt ze van wat er allemaal mogelijk is in de toekomst, eerder dan vast te plakken aan de situatie vandaag. Dat noem ik visie hebben.
Sindsdien is ze naast een goede vriendin, vooral sparring partner om belangrijke beslissingen af te toetsen. Dat gaat over de dingen des levens, en ook over deze beklimming. Hoewel ze zelf niet mee naar K2 gaat, is dit zeker en vast weer een gezamenlijk project.

Voor alles een eerste keer: even oefenen met het filmen met een drone. Ik overweeg om een drone mee te pakken naar het basiskamp. Tot op 5000 m zouden drones kunnen vliegen. En dat levert mooie beelden op. Hier alvast vanop Ardeense hoogten (300 m). Met dank aan Kenneth Cools.