Even voorstellen: Evelyn

Ik ben weer begonnen met trappenlopen. De ene keer op tempo zonder rugzak, de andere keer iets rustiger met 23 kg op mijn rug. Dat doe ik naar goede gewoonte in een hoog gebouw in Antwerpen. Je hebt daar 20 verdiepingen, dus 60 hoogtemeters. Een goeie training omvat zo’n 1200 à 1500 meter in 2 à 3 uur. Het gebouw is blijkbaar voorbehouden voor 65-plussers. Dat bleek vorig jaar een tijds-efficiënte manier van trainen en dat wilde ik dit jaar hervatten. Maar dat was zonder de buurvrouw van de 20e verdieping gerekend. Evelyn zag het licht in de trappenhal steeds aanspringen, en ze hoorde de liftdeur telkens ik naar beneden ging. Ze ging op onderzoek en ze was op haar hoede, want de trappenhal wordt ook vaak gebruikt door onbekenden met minder goede bedoelingen (daklozen, druggebruikers). Onze eerste kennismaking was dus niet zo positief (‘Besef jij wel dat dit niet mag?’, ‘Jij mag hier helemaal niet zijn!’). Na een kort gesprek waarin we slechts in herhaling vielen in elk zijn eigen standpunten, ben ik maar vertrokken. Toen ik vrienden vertelde over deze teleurstelling en mijn hernieuwe zoektocht naar goede trainingsmogelijkheden, waren ze unaniem: Evelyn moet een vriendin worden. Dus bereide ik een charme offensief voor: het artikeltje uit FarOut om uit te leggen dat ik het wel serieus meende, een fimpje van vorig jaar én… een mattetaartje en 3 soesjes van de markt. Toen ik terug kwam aankloppen leek het alsof het gesprek van de week ervoor gewoon doorliep. De kentering kwam pas toen ik de spullen uit mijn rugzak wilde halen, en daarbij ineens werd binnengevraagd. De dooi was ingezet! Een kwartiertje later hadden we afgesproken dat ik voortaan bij haar mocht aanbellen, en dat ze de deur voor mij zou openen. We waren tenslotte geen onbekenden meer voor elkaar.