Waarom toch alleen op expeditie?

Voor mij gaat klimmen om reizen, samen onderweg zijn, onbekend terrein verkennen, de beste weg zoeken en proberen de top te halen. En dit onderneem je samen met je klimpartner, en je neemt samen belangrijke beslissingen om te zorgen dat je niet in de problemen komt.
In 2018 (Nanga Parbat) en 2019 (K2) ging en ga ik deze uitdagingen alleen aan, zonder klimpartner op voorhand. Dat is een groot verschil met hoe ik daarvoor steeds geklommen heb. Dit is geen bewuste keuze, en staat ver van wat ik als ‘klimmen’ beschouwde. Het is een gevolg van mijn ambitie om in deze heel specifieke discipline – namelijk klimmen op 8000m – uitdagingen op te zoeken. Het is bijzonder moeilijk om timing, tijd, focus, doel en geld die nodig zijn voor zo’n expeditie te matchen met iemand uit je directe omgeving. Daarom heb ik in 2018 en ook nu weer beslist deze extra onzekerheid erbij te nemen en te beschouwen als een deel van de uitdaging. Je stapt op een trein die begint te rijden, terwijl de sporen iets verderop nog gelegd moeten worden. Maar met het nodige optimisme en vastberadenheid blijf ik geloven dat ik wel een weg zal vinden. Misschien vind ik in het basiskamp nog een klimpartner met wie het klikt, misschien niet. En als het niet lukt, heb ik ten minste iets geleerd uit het proces ernaartoe, en hoe om te gaan met die extra onzekerheid.